Vintera


















Prima ci hè u silenziu, à fascià ogni cosa
D’ogni alburu, u frascume, d’un siscu hè azzicatu
È u celu si veste di lana cindarosa
Cum’è per dì à tutti ch’un periculu hè natu

Dopu l’aria si face cum’è ligera è fresca
U celu torna foscu, u ventu vene mossu
Cuscogliule scimite si pesanu in tresca
È digià in un frombu, u tonu ci hè addossu

È tuttu vene bughju, in cor’di miziornu
Toni, saette, acqua, in tamantu scunfondu
S’abbraccianu per forza, a notte cù u ghjornu
À robba è ghjente pare, natu u finimondu

È po tuttu si tace è volta u turchinu
Cum’è s’è nulla ùn fussi canta torna l’acellu
È dopu à ‘ssa vintera, soca soffiu divinu
U sole è i so raghji invadenu u celu…

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire